نسیم سیمیاری، زندانی سیاسی، از روز دوشنبه ۲۹ آبان در بند زنان اوین دست به اعتصاب غذا زده است. سیمیاری که در هفتمین ماه بازداشت خود به سر میبرد، اکنون با نوشتن نامهای دلایل اعتصابش را شرح داده و گفته است «تا پایان وضعیت بازداشت در بلاتکلیفی» به اعتصاب غذایش ادامه خواهد داد.
این زندانی سیاسی در نامهاش که نسخهای از آن به دست ایراناینترنشنال رسیده، خواستههای خود را برای پایان دادن به اعتصاب غذا «پایان دادن به بازداشت موقت نامعلوم، رسیدگی قانونی به اتهامات در دادگاه صالحه یا تبدیل قرار بازداشت موقت به وثیقه و آزادی تا زمان دادگاه» عنوان کرده است.
سیمیاری با بیان اینکه «به ناچار از ۲۹ آبان» دست به اعتصاب غذای تر زده است و فقط آب و قند و نمک خورده است، در نامهاش نوشت که «تا رسیدن به جواب قانونی و پایان دادن به وضعیت بلاتکلیفی» به اعتصاب غذای خود ادامه خواهد داد.
بر اساس نامه این زندانی سیاسی، از زمان بازداشت او تا به امروز، پیگیریهای خانوادهاش از تمامی مراجع قضایی و زندان بینتیجه بوده و هیچ شخص یا نهادی پاسخی به چرایی تداوم بازداشت موقت او نداده است.
سیمیاری در ادامه به شش ماه بازداشت موقت خود اشاره کرده و نوشته است دو ماه از این مدت را در سلولهای انفرادی یک-الف سپاه و دو ماه را نیز در سلولهای انفرادی دو-الف سپاه پاسداران حبس بوده و نهایتا روز چهارم مهر ماه به بند زنان زندان اوین منتقل شده است.
این زندانی سیاسی اظهار امیدواری کرده که مسوولان زندان، مسوولان قضایی و نیروهای امنیتی «به خاطر انسانیت هم که شده»، به وضعیتش رسیدگی کنند.
ایراناینترنشنال در تاریخ ۱۶ آبان امسال در گزارشی اختصاصی از ادامه بازداشت و بلاتکلیفی این زندانی سیاسی در زندان اوین خبر داده بود.
اعتصاب غذا، آخرین راه برای اعتراض
بسیاری از زندانیان در ایران، به ناچار از اعتصاب غذا به عنوان آخرین راه برای رسیدن به خواستههایشان استفاده میکنند و جان خود را به خطر میاندازند.
آنها اغلب در اعتراض به رسیدگی نشدن به پروندهشان، مراعات نشدن حقوقشان به عنوان زندانی یا بازداشت ماندن و بلاتکلیفیهای بلند مدت در زندان، دست به اعتصاب میزنند.
در دهههای اخیر زندانیان سیاسی زیادی به دلیل اعتصاب غذای اعتراضیشان در زندان دچار بیماریهای مختلف و آسیبهای جدی شدند و برخی نیز جان خود را از دست دادند.
به عنوان نمونه، وحید صیادی نصیری، زندانی سیاسی، آذر ماه ۱۳۹۷ پس از حدود دو ماه اعتصاب غذا در زندان لنگرود قم درگذشت.
هدی صابر، روزنامهنگار و زندانی سیاسی نیز ۲۲ خرداد سال ۱۳۹۰ در دوران اعتصاب غذا درگذشت.
پزشکان بیمارستان مدرس، علت درگذشت صابر را «سهلانگاری مقامات زندان در انتقال به موقع او به بیمارستان» ذکر کرده و گفته بودند اگر انتقال و به موقع انجام میشد، او از مرگ نجات مییافت.
پیش از آن هم اکبر محمدی، فعال سیاسی، در مرداد ۸۵ پس از یک هفته اعتصاب غذا درگذشت و مقامهای زندان دلیل مرگ او را «ایست قلبی» اعلام کردند.
اعترافات اجباری با تهدید به ادامه حبس در سلول انفرادی
نسیم سیمیاری روز ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۲ از سوی ماموران اطلاعات سپاه در یکی از خیابانهای تهران بازداشت و به بازداشتگاه یک-الف سپاه پاسداران منتقل شد.
ماموران پس از بازداشت او اقدام به تفتیش منزلش کردند و برخی وسایل شخصی از جمله مدارک شناسایی، تلفنهای همراه، کامپیوتر، پول، طلا، ساعت و تعدادی از لباسهای او و خانوادهاش را با خود بردند.
این زندانی سیاسی پس از دو ماه بازجویی و نگهداری در یکی از سلولهای انفرادی، به سلول انفرادی دیگری (اینبار در بازداشتگاه دو-الف سپاه پاسداران در زندان اوین) منتقل شد.
پیشتر یک منبع نزدیک به خانواده سیمیاری به ایراناینترنشنال گفته بود ماموران اطلاعات سپاه پیش از انتقال نسیم به بازداشتگاه دو-الف به او گفتند باید متنی را که روی کاغذ برایش مینویسند جلوی دوربین بخواند؛ در غیر این صورت همچنان در انفرادی نگهش میدارند.
به گفته این فرد، ماموران به این طریق و با فشار و تهدید روانی از سیمیاری ویدیویی حاوی اعتراف اجباری گرفته و ضمیمه پروندهاش کردهاند.
این زندانی سیاسی چهارم مهر ماه امسال پس از ضبط ویدیوی اعتراف اجباری و پایان بازجوییها به بند زنان زندان اوین منتقل شد و از آن زمان تاکنون بدون برگزاری جلسه دادگاه و صدور حکم، به صورت بلاتکلیف در زندان بهسر میبرد.
جمهوری اسلامی بارها با ضبط و پخش اعترافات اجباری از بازداشتشدگان، آنها را به شهادت دادن علیه خود وادار کرده است.
دستگاه قضایی جمهوری اسلامی احکام خود علیه زندانیان سیاسی را بر اساس همین اعترافات اجباری صادر میکند؛ رویهای که همواره مورد اعتراض شدید سازمانهای حقوق بشری است.
پخش اعترافات مازیار ابراهیمی و چند نفر دیگر به اتهام نقش داشتن در ترور دستاندرکاران برنامه اتمی ایران از نمونههای جنجالی اعترافگیری تحت شکنجه است. این افراد مدتی بعد با اثبات بیگناهی آزاد شدند و مقامات اعلام کردند که از آنان «دلجویی» شده است.
پخش اعترافات اجباری نوید افکاری، کشتیگیر اعدام شده، علی یونسی و امیرحسین مرادی، دو دانشجوی المپیادی زندانی و احمدرضا جلالی، پزشک ایرانی-سوئدی محکوم به اعدام از دیگر اعترافات اجباری ضبط و پخش شده در سالهای اخیر هستند.
ادامه بازداشت و محروم ماندن از داشتن وکیل
منبع نزدیک به خانواده سیمیاری در گفتوگو با ایراناینترنشنال ادامه بازداشت این زندانی سیاسی را غیرقانونی خوانده و گفته بود: «قرار بازداشت موقت او روز ۱۰ آبان برای یک ماه دیگر تمدید شد.»
غلامحسین محسنی اژهای، رییس قوه قضاییه پیش از این به قضات توصیه کرده بود متهمان را برای مدت طولانی در بازداشت موقت نگه ندارند و تا حد امکان، قرار چنین نوع بازداشتی صادر نکنند.
به گفته این منبع مطلع، نهادهای قضایی و امنیتی در پاسخ به پیگیریهای خانواده سیمیاری و درخواست آنها برای آزادی او با قرار وثیقه، مدام وعده دادهاند که پرونده در مراحل نهایی است و باید صبر کنند.
نسیم سیمیاری از زمان بازداشت تاکنون از حق داشتن وکیل محروم بوده و بازپرس پرونده در دادسرای اوین به خانواده او گفته چون فعلا متهم است و اتهامش هم سیاسی-امنیتی است، نمیتوانند برایش وکیل بگیرند و باید صبر کنند.
نسیم سیمیاری، متولد سال ۱۳۶۷ در تهران و فارغالتحصیل رشته نقشهکشی معماری است.
او در تهران آرایشگاه زنانه دارد و تا پیش از بازداشت، در زمینه آرایشگری زنان مشغول به کار بوده است.