نیروهای امنیتی روز جمعه یک تیر، بار دیگر از ورود خانواده‌های زندانیان سیاسی اعدام شده دهه ۶۰ به محل دفن آنان در آرامستان خاوران جلوگیری کردند.
بر اساس گزارش‌ها، خانواده‌های قربانیان گل‌های خود را پشت درهای بسته خاوران قرار دادند.
همسر یکی از زندانیان سیاسی اعدام‌شده، در اکانت ایکس خود نوشت: «در روزهایی که بیش از همیشه یاد جان‌باختگان دهه ۶۰ و تابستان ۶۷ در کشورمان جاری است، ما را به گلزار خاوران راه ندادند.»
اشاره او به مبادله حمید نوری، دادیار سابق زندان گوهردشت با دو شهروند سوئدی در روز ۲۵ خرداد است.
نوری در آبان ۱۳۹۸ به اتهام دست داشتن در اعدام زندانیان سیاسی دهه ۶۰ در سوئد بازداشت و پس از محاکمه، به حبس ابد محکوم شد.
دیوان عالی سوئد روز ۱۶ اسفند ۱۴۰۲ فرجام‌خواهی او را رد کرده بود.
در تابستان سال ۱۳۶۷ به دنبال صدور فتوا و فرمان روح‌الله خمینی، چند هزار نفر از زندانیان سیاسی و عقیدتی در زندان‌های اوین و گوهردشت به شکل مخفیانه مخفیانه اعدام و در گورهای جمعی و بی‌نام و نشان دفن شدند.
آمار دقیقی از تعداد اعدام‌شده‌ها وجود ندارد اما برخی تعداد قربانیان را بین سه تا پنج هزار نفر تخمین می‌زنند.
پیش‌تر و در روزهای سه، چهار و ۲۵ اسفند سال گذشته نیز نیروهای امنیتی درهای آرامستان خاوران تهران را روی خانواده‌های قربانیان بسته بودند.
خانواده‌های دادخواه گفته بودند ماموران گماشته برای ورود به خاوران از آنان کارت ملی خواسته‌اند که با مقاومت حاضران در محل روبه‌رو شدند.
خرداد سال ۱۴۰۱ تصاویری در رسانه‌های اجتماعی منتشر شد که حاکی از نصب دیوارهای بلند بتنی دور گورستان خاوران و نصب پایه‌های دوربین‌های مداربسته در اطراف آن بود.
همان زمان گزارش‌هایی درباره سخت‌گیری بیشتر مسئول جدید آرامستان برای حضور خانواده‌ها و دیگر افراد بر سر مزار جان‌باختگان اعدام‌های سال ۶۷ منتشر شد.
تاکنون گزارش‌های مختلفی از تلاش جمهوری اسلامی برای تخریب قبرهای اعدام‌شدگان سال ۱۳۶۷ منتشر شده است.
خانواده‌های قربانیان طی سه دهه اخیر بارها خواستار پاسخگویی مقام‌های جمهوری اسلامی درباره اعدام عزیزانشان، تحویل وصیت‌نامه و مشخص شدن مکان دقیق دفن آنان شده‌اند.