سرانجام کابینه پیشنهادی مسعود پزشکیان از مجلس دوازدهم به صورت کامل رای اعتماد گرفت و به شکل رسمی تشکیل شد.
مدت زیادی از آن روزها نگذشته که مدارس ایران به میدان اعتراض و مخالفت با جمهوری اسلامی تبدیل شده بودند.
برای بسیاری این پرسش مطرح شده است که چرا علی خامنهای، رهبر جمهوری اسلامی، راه مسعود پزشکیان را برای رسیدن به ریاست قوه مجریه هموار کرد. منشا این پرسش رد صلاحیت نشدن پزشکیان برای ریاستجمهوری در سال ۱۴۰۳ است، در حالی که او در دورههای قبل رد صلاحیت شده بود.
گاهی کاربران شبکههای اجتماعی با ابتکار کنار هم قرار دادن چند عکس یا کلمه، بیش از بیانیه هر حزب و گزارش هر رسانهای واقعیت سیاست جمهوری اسلامی را به آشکارترین و خلاصهترین شکل بیان میکنند؛ از جمله این روزها و در مورد آرزو بدری که به خاطر حجاب هدف شلیک ماموران حکومت قرار گرفت.
در طول چهل و شش سال گذشته که جمهوری اسلامی قدرت را در ایران در دست گرفته، پیکره و روان جامعه بستر التهابات و بحرانهای عمیق و تاریخی بوده، بحران و التهابی که جنگ و سرکوب و زیست مداوم زیر سایهشان از اصلیترین آنهاست.
«نه خانی آمده و نه خانی رفته»؛ این ضربالمثلی است که ایرانیان به خوبی با آن آشنا هستند. حالا به نظر میرسد که مسعود پزشکیان، رییس دولت چهاردهم چنین استراتژی را برای حوزه فرهنگ و هنر در نظر گرفتهاست.
مسعود پزشکیان در اولین قدم اصلی به عنوان رییسجمهوری، فهرستی از ۱۹ چهره را به عنوان وزیران پیشنهادی کابینه خود به مجلس شورای اسلامی ارائه داد اما ساعتی نگذشته، نه از سوی مخالفانش که با انتقاد گسترده متحدان در دوران انتخابات روبهرو شد.
ترکیب وزرای پیشنهادی مسعود پزشکیان آیینه تمامنمای خصوصیات شخصی و سوابق رییس دولت چهاردهم جمهوری اسلامی است.
انتخابات ریاستجمهوری سال ۱۴۰۳ از نظر بحث گشت ارشاد و مساله زنان، تفاوت معناداری با سالهای گذشته داشت.
پسلرزههای انتشار فهرست اسامی کابینه مورد نظر مسعود پزشکیان، هم در میان اصلاحطلبان و هم در دولت در حال تولد چهاردهم ادامه دارد.
با افزایش احتمال حمله نظامی مجدد جمهوری اسلامی به اسرائیل، چشمها این بار به سوی حزبالله لبنان به عنوان یکی از مهمترین گروههای نیابتی تهران دوخته شده است.
«تمام تلاش خود را برای اصلاح نظام ناکارآمد فیلترینگ به کار میبندم»، «اینترنت را باید آزاد کنیم» و «در برابر فیلترینگ میایستم.»
دولت مسعود پزشکیان در مسیر سرازیری از دست دادن اعتبار و مشروعیت است؛ در میان همان کسانی که به آن دل بسته بودند.